Słónco

Je lěćo a słónco so nam směje. Je tole prawje prajene? Ně, njeńdźe mi wo to, zo njeje słónco wosoba, ale njebjeske ćěleso, a tuž so scyła smjeć njemóže. Wězo móže so słónco na njebju smjeć – w přenjesenym zmysle, tola směje so wone nam? Mi so to sprawnje prajene trochu dźiwne zda – hdyž so ja někomu směju, potom to za njeho runjewon lubozne njeje, wšak rěka to, zo mam jeho abo jeho činjenje za směšne, zo so jemu potajkim wusměju. Hdyž chcu ze swojim smjećom abo smějkotanjom někomu swoje přećelne zmyslenje abo sympatiju zwuraznić, potom so na njeho směju. Je to potajkim rozdźěl, hač so na někoho směju (němsce „ich lache ihn an“) abo hač so jemu směju (němsce „ich lache ihn aus“). Ćišinski pisaše w jednej ze swojich basnjow: „A cyły swět je běły kwět, a słónco na zemju so směje.“ A to je přećelne posměwanje. A tuž bych sej skerje mysliła, zo so słónco z njebja na nas směje, wusmjeć wšak so wone nam nochce.

S. Wölkowa

temy: rěčne wobroty, słowa podobne po woznamje abo formje, gramatika

klučowe słowa: přenjeseny woznam

hesła: słónco, smjeć so na někoho, smjeć so někomu, lachen, auslachen