Wši, pši a tchi
„Dźěći maja wši.“ – tajku njeluboznu powěsć drje nichtó rady njesłyši. Štóž pak ma dźěći, tón wě, zo je tole předewšěm po prózdninach w pěstowarnjach abo w šulach mjenje abo bóle normalny zjaw. Jedne tajke njelubozne zwěrjatko rěka wša (abo woš) – ta pak so zwjetša sama do włosow dźěći njezabłudźi. Z tuteje přičiny wužiwa so husćišo forma plurala, a potom su to wši, němsce „Läuse“. Dokelž so w před konsonantom na spočatku słowa špatnje wurjekuje, je w ertnej rěči tež dialektalna forma poměrnje rozšěrjena, a to su pši. Jejkam wonych zwěrjatkow, němsce „Nissen“, praji so serbsce hnidy. Wši potajkim po hłowach dźěći běhaja a łaža, a hnidy na jednotliwych włosach wisaja. Znajemy tež hišće zwěrjatka, kotrež po ćěle skakaja a kotrychž mjeno podobnje klinči, a to su tchi, němsce „Flöhe“. Hdyž pak wam, lubi posłucharjo, wo tym powědam, moja koža hnydom swjerbi. A tuž wo tajkich a wonych njeluboznych zwěrjatkach radšo dale njerěču …
J. Šołćina
Themen: Sinnverwandte und ähnliche Wörter, Regionale Unterschiede im Sorbischen
Schlüsselwörter: Substantiv, Aussprache