Ličbniki

Njedawno mi něchtó powědaše, zo „su na jeho narodniny pjeć hólcow přišli“. Fakt drje bě zwjeselacy, wuprajenje pak korektne njebě. Haj, z ličbnikami je tajka wěc w serbšćinje! Praji so, zo je na narodniny jedyn hólc přišoł, zo staj dwaj přišłoj, abo zo su třo abo štyrjo hólcy přišli. Tež sada bjez ličbnika pjeć by prawa była, potajkim: Na jeho narodniny su hólcy přišli. Wosebitosć serbšćiny pak we tym wobsteji, zo wužiwa so forma słowjesa w jednoće, hdyž je ličbnik pjeć abo wyši ličbnik dźěl subjekta. Tuž ma rěkać, zo „je na narodniny pjeć hólcow přišło“. Tak prajimy na přikład tež, zo na blidźe pjeć šalkow steji a nic, zo steja na blidźe pjeć šalkow. Runje tak drje so wšitcy wjesela, zo su so poslednje tři tydźenje šulskeho lěta spěšnje minyli, ale pjeć tydźenjow šulskeho lěta je so spěšnje minyło. A jeli změjeće w blišim času narodniny, potom wam přeju, zo by na waše narodniny wjace hač pjeć ludźi přišło.

J. Šołćina

temy: gramatika

klučowe słowa: numeral, rekcija, kongruenca, genitiw plurala

hesła: pjeć