Je to chcyte?
Njedawno čitach slědowacu sadu: „Dwurěčna rozmołwa so jako chcyta njewobhladuje“ a přemyslowach wo werbalnej formje chcyta, kotraž so mojemu rěčnemu začuću spřećiwi. Dźeń a husćišo w podobnych kontekstach čitamy, zo je něšto přate, abo zo je něšto chcyte a tuž mje zajimowaše, hač je tworjenje tajkeju formow korektne. Prawdźepodobnje jedna so wo přełožk němskeju přikładow „das ist so gewünscht“ abo „das ist so gewollt“. Pytach w digitalnym tekstowym korpusu hornjoserbšćiny a namakach někotre sady z participom to je chcyte, nic pak w literaturje, ale bjezwuwzaćnje w nowšej publicistice. Tež morfologiski generator „soblex“ wobě formje poda. Tam pak so tež dalše přikłady jewja, kaž na př. dyrbjany, kotrež sama wužiwała njebych. Jedna so tuž skerje wo stilistiske prašenje a njemóžemy prajić, zo je formulacija „to je tak chcyte“ wopačna. Bych pak radšo konkretnje prajiła, štó što chce abo tež štó što nochce. Potajkim chcu, zo by to rjany dźeń był, a ně – to njeje přate, ale wam, lubi słucharjo, wšěm tole tež wosobinsce přeju!
J. Šołćina
temy: serbske wotpowědniki za němske słowa, gramatika
klučowe słowa: particip, wliw němčiny