Do šuly?
System ideologiskeje kontroly, powědančka a nowely, katedraly a klóštry, krajinowe akwarely, podobne paralely, fundament bywšeje šuly a kompozicije Detlefa Kobjely. Zaso a zaso čitam tutón zasakle w někotrych serbskich ćišćanych medijach wustupowacy rěčny zmylk – wustupuje tu kóncowka -y město praweje -e – a tuž chcu tu jónu něšto k tomu prajić. Dźe wo někotre formy substantiwow, kiž kónča so w nominatiwje na -l abo -la (potajkim kaž akwarel abo šula). Zwuk l je w hornjoserbšćinje mjechki, to rěka mjez druhim, zo zwjazuje so ze samozwukomaj i/ě, ale zo njećerpi po sebi y. Prajimy list, lipa, šlink, kolik a balik, nic pak lyst, lypa, šlynk atd. Swita nam tola, zo z runje mjenowanymi formami něšto trjechić njemóže. A słyšała, zo by něchtó tajke něšto prajił, tež hišće ženje njejsym.
A kak prawje? Skłonjujemy tute substantiwy runje tak kaž druhe substantiwy z mjechkim zdónkom, potajkim kaž zemja, duša, kraj abo nóž. Tworimy mnohotu wjacore duše – tuž tež tři nowele, šule a hale; prajimy tři nože – tuž tež tři akwarele a madrigale. Prajimy powjerch zemje a runje tak kónc nowele, fundament šule a kompozicije Detlefa Kobjele.
S. Wölkowa
Themen: Grammatik
Schlüsselwörter: Deklination, Aussprache