Pjedź wot zemje

Wěsće wy, štó abo što je pjedź wot zemje? Tutón wuraz je drje dźensa jenož hišće mało znaty, hačrunjež jón słowniki registruja. Tekstowy korpus nam pokazuje, zo z našich spisowaćelow jón znajmjeńša Beno Budar znaje. W jeho knize „Mjez nami prajene“ dopomina so staruška: „Najprjedy ta prěnja wójna, hdyž je so naše domske wotpaliło. A ja tajka mała, pjedź wot zemje, sym lećała našeho Bubija wotwjazać.“ Pjedź wot zemje je potajkim něchtó jara mały, zwjetša praji so tak wo dźěsću, hdyž chcemy z dobroćiwym wusměšowanjom jeho małosć wuzběhnyć. Zwotkel pak so wuraz bjerje? Z ličbu pjeć, kaž móhło so na prěni pohlad zdać, wón ničo činić nima. Zakład je słowo pjedź, kiž so na kóncu z dźej pisa. Je to wotstawk mjez palcom a pokazowakom wupřestrěteje ruki – němsce „eine Spanne“. Pola mje je to někak 14 cm – to njeje wjele, a štóž saha jenož pjedź wot zemje, to je woprawdźe mólički pjerach. Motiw měrjenja z jara móličkej měru znajemy tež w němčinje: tam mjenuje so tajki palčik „Dreikäsehoch“. Wjele wjace hač pjedź wot zemje drje tři twarožki tež njejsu, chiba zo jedna so wo wulke dule parmezanskeho abo emmentalskeho twarožka.

S. Wölkowa

Themen: Redewendungen, Sorbische Entsprechungen für deutsche Wörter, Herkunft der Wörter

Schlüsselwörter: Wendung

Wörter: pjedź (wot zemje), Spanne, Dreikäsehoch