Chošćo – mjetawka – mjetlica
„Holčička mjećeše z chošćičkom šćežčičku“ – znajeće tute hrónčko k zasukanju jazyka? Je tam rěč wo chošćičku – to je pomjeńšenka słowa chošćo. Tute wužiwamy k mjećenju, ale njeje to jeničke słowo, kotrež w Serbach za to znajemy: Mamy tež hišće mjetawku a mjetlicu. Njeje wšak cyle jasne, hač a kak so tute pomjenowanja po woznamje rozeznawaja. Wěste je, zo je mjetlica, skrótka mjetlca, wobmjezowana na Budyski dialekt ewangelskich Serbow. Mjetawka wužiwa so skerje na zapadźe w katolskich kónčinach. Chošćo pak je w cyłej Hornjej Łužicy znate. Za jednych je chošćo wulke, a mjetu z nim dwór a stwu, material, z kotrehož wobsteji, w tym padźe njezajimuje. Mjetawka je za nich pomjenowanje za krótki ručny nastroj, z kotrymž zmjetu so smjeće na łopatku. Druzy pak – a tak sym to sama doma zeznała – wužiwaja chošćo jenož za dwór a hasu, tajke chošćo je z prućatow zwjazane. Mjetawka pak słuži w domje a mjeće ze seršćemi (němsce „Borsten“) – k zmjećenju na łopatku trjebamy potom mału abo ručnu mjetawku. Kajke pak bě te chošćičko, z kotrymž mjećeše holčička šćežćičku, to móžeće nětk sami wuhódać.
S. Wölkowa
Themen: Regionale Unterschiede im Sorbischen, Herkunft der Wörter
Schlüsselwörter: Substantiv, Dialekt