Anfrage »kopřiwa«, Ergebnisse 41–50 von 53.
| 41 | “ Husto dźeše k nanej dźěd, „Kopřiwa won kuka z njeho, Polěkać je dźěćom Čini Janka wjeselšeho, Druhdy jón tež rozrěza.] Tak Jank dźědej k lubu čini, Hdźež to wě a zamóže, Njesmědźeše pak być w wini, Hdyž dźěd na njoh’ skoržeše. „Wuč toh’ hólca, zhibuj jeho!“ Husto dźeše k nanej dźěd, „Kopřiwa won kuka z njeho, Polěkać je dźěćom jěd.“ „„Paprlapap!““ Mots nan dźeše, „„Móžeš tykać rozyma Do tych khadlow?““ a so smješe, „„To je hłuposć dźěćaca.““ To bě Jankej na młyn | HSB-ZEJLER | ||
| 42 | ty swato šibały, W tym wonješku su kopřiwy; Štó chce za twoju kožu stać, dołh a prózdne blaki, W korčmje přeco połne zaki; :,: Kajka je to nuza, Moja luba Ruza! :,: Jeno přeco w korčmje dosć! (Febr. 1846.) (Chor. Oho ty swato šibały, W tym wonješku su kopřiwy; Štó chce za twoju kožu stać, 1. recens.: Štóž chce być w swěće widźany, Budź khwaleŕ abo bohaty. Nochceš-li swět tu hinak hładkować.) 5. Druhi swat wustupi. (Kuć. Jutn. 1850, 311.) Recitativ. | HSB-ZEJLER | ||
| 43 | Kaž sy něhdy Błyšćała so. Tajku sej kopřiwu Za kóždej muričku W Serbach, Němcach Nadešoł jsi se dělala“ (hl. w Pichl a Zvonař, zpěvník český, str. 130, čo. 100); ćišćane we Łužičanu 1870, str. 49. Nětko tón jandźelk mi, Hołbik mój njebjeski, Kaž sy něhdy Błyšćała so. Tajku sej kopřiwu Za kóždej muričku W Serbach, Němcach Nadešoł bych. Khata. Nimaš, nimaš Nětko tych lubjenych Do domu „kulojtych“, Kaž sy něhdy Wo nich mi bał. — Hordźaka khudeho Wšudźe bych tajkeho W keŕkach, hribach Namakała!) [Wustup 3. Prjedawšej | HSB-ZEJLER | ||
| 44 | . 1848.) 19. Dub a kopřiwa. [11.] Čim njelubše, smjerći So k našej kočej towaŕši. —“ Skót ludźom njechce přirunać Ta baseń, ale pokazać, Kak do skotu tež zajědźe, Štož činja dźěći čłowjeske, Kiž druhdy z dźiwnej namyslu Tež morwych hišće risaju. (5.|2. 1848.) 19. Dub a kopřiwa. [11.] Čim njelubše, ćim radniše, Čim krasniše, ćim žadniše Tu w swěće něštožkuli je! „Phi dubje, wulki stary běsmanje, Dźi do so! njeje tołsta hańba će! So do poł swěta hordy přesćěraš, A kajku horstku drobnych | HSB-ZEJLER | ||
| 45 | samej dubini!“ Z tej rěču symjenjata kopřiwa So da do duba, swojoh’ susoda. Phi dubje, wulki stary běsmanje, Dźi do so! njeje tołsta hańba će! So do poł swěta hordy přesćěraš, A kajku horstku drobnych žołdźi maš? Što móhł ty wjacy płodźić porno mi, Swět dyrbjał stejeć w samej dubini!“ Z tej rěču symjenjata kopřiwa So da do duba, swojoh’ susoda. Dub z hordom žanu hał’zu njezhibny, Ji wotmołwi pak zacpjo smějicy: „„To stare zhonjenje je na swěći, Zo njerjad so najbóle symjeni.““ (25.|2. 1848.) 20. Tři žaby a baćon. | HSB-ZEJLER | ||
| 46 | julija 1828.) 3. Wósty a kopřiwy. Wósty a kopřiwy dachu něhdy knjeza, wjele hórje za žabami zahubiwši jich přez połojcu, prjedy hač te swoje njezbože pytnychu. Zastróžene wróćichu so zbytne do swojeje stareje łuže a jena po druhej poča rjechtać: „Najlěpje je we starej łuži!“ (4. julija 1828.) 3. Wósty a kopřiwy. Wósty a kopřiwy dachu něhdy knjeza, kiž běše sebi kruch kraja k zahrodźe kupił, přez pósołstwo prosyć, zo by tež jim jako wušnym a nadobnym zelam we njej smužku zemje k wobydlenju dał. Za zarěčnika mějachu wósła, pola knjeza rad widźeneho, kiž přikhadnikow | HSB-ZEJLER | ||
| 47 | 3. Wósty a kopřiwy. Wósty a kopřiwy dachu něhdy knjeza, kiž běše sebi kruch zahubiwši jich přez połojcu, prjedy hač te swoje njezbože pytnychu. Zastróžene wróćichu so zbytne do swojeje stareje łuže a jena po druhej poča rjechtać: „Najlěpje je we starej łuži!“ (4. julija 1828.) 3. Wósty a kopřiwy. Wósty a kopřiwy dachu něhdy knjeza, kiž běše sebi kruch kraja k zahrodźe kupił, přez pósołstwo prosyć, zo by tež jim jako wušnym a nadobnym zelam we njej smužku zemje k wobydlenju dał. Za zarěčnika mějachu wósła, pola knjeza rad widźeneho, kiž přikhadnikow ze stareho znajomstwa wukhwalić | HSB-ZEJLER | ||
| 48 | krótkim pak rozkorjenichu a rozsymjenichu so wósty a kopřiwy wulcyšnje, rozpłodźichu so tež hišće dale, zelam we njej smužku zemje k wobydlenju dał. Za zarěčnika mějachu wósła, pola knjeza rad widźeneho, kiž přikhadnikow ze stareho znajomstwa wukhwalić njezaby. Jich próstwa so dopjelni, a zahrodnik dyrbješe jim khětry kruch zemje dać. W krótkim pak rozkorjenichu a rozsymjenichu so wósty a kopřiwy wulcyšnje, rozpłodźichu so tež hišće dale, hač bě jim wottykane. Po tutym rozkhodźowaše so knjez něhdy we swojej zahrodźe a ducy nimo tych wóstow a kopřiwow wuhlada jara rjanu kwětku mjez nimi; duž khwatajcy dźěše ju wušćipnyć, zakopny pak so do zemje a padny do | HSB-ZEJLER | ||
| 49 | swojej zahrodźe a ducy nimo tych wóstow a kopřiwow wuhlada jara rjanu kwětku mjez nimi; duž so dopjelni, a zahrodnik dyrbješe jim khětry kruch zemje dać. W krótkim pak rozkorjenichu a rozsymjenichu so wósty a kopřiwy wulcyšnje, rozpłodźichu so tež hišće dale, hač bě jim wottykane. Po tutym rozkhodźowaše so knjez něhdy we swojej zahrodźe a ducy nimo tych wóstow a kopřiwow wuhlada jara rjanu kwětku mjez nimi; duž khwatajcy dźěše ju wušćipnyć, zakopny pak so do zemje a padny do wóstow a kopřiwow na woči. Skałany a zwožahany tak, zo měješe žałostny napohlad, woteńdźe, zawoła zahrodnika a dźěłaćerjow, zo bychu tutych khwalenych, wušnych | HSB-ZEJLER | ||
| 50 | so do zemje a padny do wóstow a kopřiwow na woči. Skałany a zwožahany tak, rozpłodźichu so tež hišće dale, hač bě jim wottykane. Po tutym rozkhodźowaše so knjez něhdy we swojej zahrodźe a ducy nimo tych wóstow a kopřiwow wuhlada jara rjanu kwětku mjez nimi; duž khwatajcy dźěše ju wušćipnyć, zakopny pak so do zemje a padny do wóstow a kopřiwow na woči. Skałany a zwožahany tak, zo měješe žałostny napohlad, woteńdźe, zawoła zahrodnika a dźěłaćerjow, zo bychu tutych khwalenych, wušnych a nadobnych podružnikow na měsće wukorjenili a ze zahrody wumjetali. (29. augusta 1828.) 4. Wosoł a kruwa. | HSB-ZEJLER |