Wostuda 2

Chcu so dźensa tola hišće raz k wostudźe wróćić, zo bych tež hišće dalše móžnosće pokazała, kak hodźi so tutón njelubozny staw abo zjaw serbsce zwuraznić. Posledni raz bě rěč wo tym, zo so někomu wostudźi. Hdyž je tole sćěh bjezkónčneje zaběry abo wulkeje prócy z někajkim dźěłom, móžemy prajić, zo so to čłowjekej přižerje. Pola Handrija Zejlerja skorži lěnja hospoza na přikład: „Štwórtk zběram smjetanu! To chribjet, ruce, nohi koštuje, a někotrej so bórze přižerje.“ Hdyž pak je někomu wostudło, dokelž ničo za dźěło nima, hodźi so prajić, zo wón wostudu pase, husto wšak so tajki wobrot ironisce z negaciju trjeba, potajkim něchtó wostudu njepase. Tak rěka wo Michale Domašce w Rozhledźe, zo njeje „na pjećlětnym wotpočinku wostudu pasł, ale je dale čestnohamtsce Misionski Posoł redigował“. W třećim padźe so někomu někajka zaběra po wěstym času nadobo wostudźi, jemu so jeje wjac njecha. Tu móžemy tež prajić, zo je jemu łastojčka podlećała. Tutón wobrot drje móžemy wujasnić z tym, zo jeho zajim za prěnjotnu a nětko wostudłu zaběru popušći, dokelž je so njenadźicy něšto wjele zajimawše stało.

A tuž nadźijam so, zo sće rěčny kućik sćerpnje doposkali a zo wam njeje mjeztym łastojčka podlećała.

S. Wölkowa

temy: rěčne wobroty

klučowe słowa: wobrot

hesła: wostuda, Langeweile, přižrać, wostudu pasć